Wariatka, oszustka i... #03

Sarkazm. W ofercie również inne usługi.

- Ostatnia szansa?

Próbowałem rozchylić powieki, a jednocześnie zorientować się względem otoczenia, ale nie wychodziło mi ani z jednym, ani z drugim. Potem spróbowałem usiąść. Podobnie jak w przypadku prostych czynności – mówić łatwo, zrobić trudniej.

Po krótkim wysiłku, kiedy to miotałem się niczym jakaś wysuszona ryba na plaży – udało się. Zdołałem nawet się rozejrzeć po pomieszczeniu i co dziwne połączyć wątki. Krzycząca czarnowłosa, siedząca w kącie oszustka, kraty, i przeszywający ból na plecach. Chyba nas wpakowali do więzienia. Wspaniale.

- Jestem niewinna! To oni mnie namówili! – wrzasnęła po raz kolejny czerwonooka i wskazała na nas dłońmi, które następnie złożyła jak do modlitwy.

- Wariatka i oszustka, lepsi towarzysze się nie mogli trafić – wychrypiałem.

Dziewczyna chyba nie była zadowolona z tego jak ją nazwałem i wbiła we mnie jakieś swoje mordercze spojrzenie. Chyba miałem się przez to przestraszyć, czy coś.

Zignorowałem ją i powoli zacząłem się rozciągać. Krzywiłem się, nawet przy najmniejszym ruchu, a przecież mnie tylko sparaliżowali.  Moja posiniaczona szczęka mówiła jednak coś innego. Kopali mnie jak spałem, czy jak?

Jakoś już bardziej żywy zawlokłem się pod kraty, szukając wzrokiem jakiegoś strażnika. W końcu ten się pojawił. Czarnowłosa dziewczyna znów zacisnęła dłonie na kratach. Mogłem się tylko modlić, by ta akurat siedziała cicho, aż sam skończę rozmawiać, ale niestety, nic z tego.

- Zaszła pomyłka – zacząłem. Strażnik zatrzymał się tuż przy nas. Nie wiem czemu, ale miałem wrażenie, że bawi go takie spoglądanie na nas z góry. Może miał wrażenie, że nabawimy się przez to kompleksu niższości i będziemy stanowić świetną rozrywkę jako popychadła.

- No właśnie! Jestem niewinna! Tamta mnie pobiła, a ten chciał… - zmierzyła mnie wzrokiem i się skrzywiła, by następnie spojrzeć na strażnika z przerażoną miną. – Proszę, nie zostawiaj mnie z tymi psami.

- Słuchaj – w końcu się do niej odwróciłem. – Denerwujesz mnie już. Zamknij się albo źle skończysz, chociaż nie przepadam za walkami z kobietami.

- Widzi pan?! – pisnęła. Strażnik jedynie parsknął pod nosem i oddalił się od nas. Czarnowłosa uderzyła pięścią w kraty, a następnie zacisnęła zęby i złapała mnie za kamizelkę. – Podobam ci się, prawda? Więc mi pomóż do cholery. Powiedź, że mnie namówiłeś czy coś.

Uniosłem jedną brew. Dziewczynka urwała się nie wiem skąd, ale musieli ją tam nieźle młotkiem w dzieciństwie bić skoro coś takiego wymyśliła.

- Okej – uśmiechnąłem się miło. – Zrobię to. – Tak naprawdę to nie, ale fajnie jest mieszać ludziom w głowach.

- Poważnie? – zapytała, jakby sama w to nie wierząc.

- Nie – złapałem za jej dłoń i odczepiłem od swojej kamizelki. Wyprostowałem się, wstając na równe nogi i przeciągając rozejrzałem się po pomieszczeniu. Były to zwykłe, podziemne cele do przetrzymywania kryminalistów. Dostaliśmy nawet łóżka, miło. Szkoda tylko, że nie miałem ochoty zostawać tu na dłużej.

Nie wyczuwając na kratach żadnej anty-magicznej bariery nie myślałem za wiele i zacisnąłem dłoń w pięść, która pokryła się białym światłem.

- Pięść Białego Smoka! – krzyknąłem, a następnie mocno zamachnąłem się celując w kraty. No i mogłem się domyślić, że nie będzie tak łatwo. Materiał z jakiego zostały wykonane te pręciki był jakiś strasznie mocny i nawet mój atak nie zdołał go rozwalić.

Zatoczyłem się do tyłu, wyprostowałem, a potem niezłomnie uderzyłem znowu. Nie powstrzyma mnie jakieś głupie więzienie. Moi przyjaciele czekają, cholera.

- Dasz sobie już spokój? Rano i tak nas wypuszczą. – mruknęła siedząca do tej pory oszustka.

Odwróciłem się do niej, a potem zerknąłem na siedzącą obok czarnowłosą, która również się nią zainteresowała. Popatrzyłem na dziewczynę numer jeden i zapytałem:

- Mam siedzieć razem z wami, mimo że tak naprawdę z naszej trójki tylko ja jestem niewinny?

- Jedyną winną jest nasza złodziejka. Ja również tu siedzę przez nią, a jakoś potrafię siedzieć na miejscu i nie płakać jak dziecko…

Ściągnąłem brwi, groźnie wpatrywałem się w nią chwile, po czym skrzyżowałem ręce na piersi.

- No to dowaliłaś. Chcesz mi powiedzieć, że za zniszczenie mojej gildii też nie jesteś winna? – zapytałem. Ta jednak zamiast cokolwiek odpowiedzieć, najpierw wskazała na siedzącą obok mnie dziewczynę numer dwa.

- Dla twojej wiadomości goniłam ją. Jak już przyszłam wszystko takie było.

- Jasne idiotko, oszukałaś mnie – warknęła czarnowłosa. Widzę, że mamy coś wspólnego.

- Taka praca – odpowiedziała jej wzruszając ramionami.

Irytowały mnie. Cholernie mnie irytowały. Czy w tym wszystkim miałem chociaż cień szansy by dowiedzieć się jak było naprawdę?

- Czyli wszystko sprowadza się do ciebie – zwróciłem się do czarnowłosej. Znów spróbowała swoich sił w dziedzinie morderczych spojrzeń. Ja starałem się nie roześmiać, co nie było trudne, ponieważ nie było mi do śmiechu.

Zmierzyła mnie od stóp do głowy, po czym zagryzła dolną wargę.

- A kim ty właściwie jesteś?

Przez myśl mi przemknęło, czy zabrzmiałoby głupio, gdybym powiedział „twoim najgorszym koszmarem”.

- Byłoby miło, gdybyś wiedziała czyje gildie demolujesz – warknąłem przypominając sobie o tym co widziałem - całkowicie zniszczone pomieszczenia. Już pomijam pokój Myina. Znając życie, gdy wróci to nawet nie zauważy, że nie ma ściany. No chyba, że zacznie się zima i będzie mu do środka padać śnieg. Wtedy dopiero może zacząć coś podejrzewać.

- Zdemolowałam tylko jedną gildię Sabertooth. A z tego co widzę, coś za młody jesteś jak na Mistrza takiej gildii. Więcej grzechów nie pamiętam – wzruszyła ramionami, a ja poczułem, że mnie coś zaraz trafi.

- Och – powiedziałem wykreślając ze swojej wypowiedzi niepotrzebne wyzwiska. – To chyba cię zaskoczę, ale to moja gildia.

Ze spojrzeniem czerwonych oczu utkwionym we mnie za wstrząsającą intensywnością, dziewczyna westchnęła, a następnie znów zacisnęła dłonie na kratach, próbując je wyrwać.

- Halo! Chcą mnie zabić! – wrzasnęła. Zaciekawiony strażnik w końcu przyszedł. Czarnowłosa się wyprostowała, a ten popatrzył na nas wszystkich z drwiącym uśmieszkiem na twarzy. Widać się bardzo dobrze bawił. Tak dobrze, że nawet nie zdążył zareagować kiedy złapałem go za jego koszulkę i przyciągnąłem do siebie.

- Możesz się przestać tak uśmiechać? Obrzydzasz mnie – warknąłem. Strażnik wyrwał się, prawie nie upadając. Zamiast jednak odpowiedzieć, uciekł mrucząc coś pod nosem ze zmarszczonym czołem. Cóż, przynajmniej nie było mu już tak wesoło. Byłoby miło, gdyby już nie wrócił.

- Nie chce cię zabić – zwróciłem się do czarnowłosej, a potem usiadłem na jednym z łóżek. Może było tak, jak Weisslogia mówiła. Może wystarczyło tylko poczekać do rana? Chociaż, robiło się już źle skoro zaczynałem tak nazywać tą laskę.

Czerwonooka spojrzała na mnie podejrzliwie, po czym puściła kraty i skuliła się pod nimi podciągając nogi do siebie.

- Charlotte – mruknęła speszona. Ciekawiło mnie, czy sprawdzała przez to, jak dobry mam słuch, czy po prostu tak sobie rzuciła swoje imię. Bo to chyba było jej imię, prawda?

Nastąpiła chwila ciszy, po której dziewczyna w końcu nie wytrzymała.

- Też mógłbyś się przedstawić! – moja mina musiała być w tym momencie bardzo zabawna, bo usłyszałem ciche parsknięcie ze strony Weisslogi. Cholera, musiałem szybciej poznać jej prawdziwe imię, bo jakoś było mi strasznie niewygodnie używać w ten sposób imienia mojego ojca.

- Ty naprawdę nie wiesz kim jestem? – zapytałem, a ta pokiwała przecząco głową. Westchnąłem ciężko. Druga dziewczyna starała się nie wybuchnąć śmiechem. Dziwne, ale szczerze mówiąc wyglądała lepiej z tymi rumieńcami na twarzy i z uśmiechem, niż z kamienną miną. – Sting Eucliffe.

Skinęła głową, a długie włosy opadły jej na twarz.

- A ty coś powiesz? – zapytałem Weisslogi. Słyszałem własny głos, jakbym znajdował się na zewnątrz mojej głowy.

Dziewczyna chyba nie wiedziała o co mi dokładnie chodzi. Bo właśnie to wywnioskowałem z tej zaskoczonej pytaniem miny.

- Nie znam cię, a jednocześnie odnoszę wrażenie, że jesteś kimś ważnym. Używasz imienia mojego ojca, a nawet i jego magii, której mnie nauczył – skrzyżowałem ręce na piesi i spojrzałem na nią groźnie. – Nic nie sugeruje, ale byłoby miło gdybyś powiedziała kim właściwie jesteś.

Weisslogia spojrzała na mnie krzywo, po czym przeniosła wzrok na równie zainteresowaną jej osobą Charlotte. Coś wewnątrz mojej głowy mówiło mi, że te dwie chyba za sobą nie przepadają. No tak, przecież goniły się już od kiedy Charl zdemolowała Sabertooth, przynajmniej tyle zrozumiałem. W  związku z tym chyba łatwo się domyślić, jak bardzo roznosiła je złość.

- Mam mówić przy tym… czymś? – wskazała na czarnowłosą.

- O proszę, więc pani „święta” – Charlotte uniosła dłonie do góry, robiąc w powietrzu cudzysłowie. – Jednak nie jest aż tak wspaniała i ma coś do ukrycia?

Białowłosa zmrużyła oczy.

- W przeciwieństwie do ciebie pierwszy raz jestem w więzieniu. Czujesz się tu pewnie jak w domu, skoro mnie tak swobodnie obrażasz, co?

Charlotte wstała i wpatrywała się w nią z miną, która nic dokładnie mi nie mówiła. Nie wiedziałem więc, czy te słowa ją zezłościły, czy zadowoliły. Dopiero kiedy zacisnęła dłonie w pięści mogłem wywnioskować, że się porządnie wkurzyła.

- Lepiej skończ temat mojego domu, albo ta twoja blada buźka nabierze krwawych odcieni.

- Oj zamknijcie się już – rzuciłem błagalnym tonem. Obie wbiły we mnie swoje mordercze spojrzenia. I tym razem musiałem przyznać, że wyglądały naprawdę groźnie. Z wkurzonymi laskami to jednak lepiej nie dyskutować.

- Powiem ci, ale tylko dlatego, że mnie oboje irytujecie – warknęła.

- Przyganiał kocioł garnkowi – wyrwało mi się, ale widocznie zmusiła się by to zignorować. Miałem wrażenie, że przez te parę sekund wciąż powstrzymywała się, by nie wstać i mi nie przyłożyć.

Stojąca obok Charl dopiero teraz załapała, że mówiłem też o niej.

- Ej. Wredny jesteś – stwierdziła krzyżując ręce na piersiach. Sam zaś wzruszyłem ramionami, ciekawe ile jeszcze razy to usłyszę.

- Wracając do tematu – zaczęła Weisslogia. – Pochodzę z Edolas. I zanim zaczniesz się drzeć… daj skończyć. – Powiedziała widząc jak powoli otwieram usta, by jej przerwać. – Jak pewnie wszyscy wiedzą, to inny świat, niemagiczny. Widzę, że mój ziemski odpowiednik był smokiem. Sama się zdziwiłam, ale to by wyjaśniało, skąd u mnie magiczne zdolności, których w Edolas nie posiadałam. Nie wiem co ci mogę jeszcze powiedzieć. Na pewno nie jestem dla ciebie nikim bliskim. I nie będę. Zaprowadzę tą tutaj do aresztu i więcej mnie nie zobaczysz – stwierdziła z pewnością w głosie. Rany, mówiła to wszystko w taki sposób, jakbym był jakimś zagubionym dzieciakiem, który na siłę szuka rodziny. Miałem już bliskich, inni nie byli mi potrzebni.

- To wciąż nie tłumaczy, dlaczego mnie zaatakowałaś w gildii. Po za tym skąd u ciebie taki mocny atak? Przecież ty… - nie byłem do końca pewny, ale gdybym nazwał ją „patykiem” to chyba mogłaby się obrazić, prawda? – Nie jesteś zbytnio umięśniona. – Powiedziałem, ale mimo to wciąż wyglądała na urażoną. Rany, nienawidzę mówić o wyglądzie. Zawsze uda mi się kogoś obrazić, nie ważne jak bardzo chce wybrnąć.

- Myślałam, że jesteś jej wspólnikiem. A ten atak to zwykła sztuczka. Uderzenie z dobrą siła we właściwe miejsce i taki otrzymujemy efekt. W Edolas nie mamy magii, więc aby walczyć trzeba umieć takie rzeczy.

- Fascynujące – odparła Charl niezbyt przekonująco. Widząc zdenerwowaną minę drugiej dziewczyny odwróciła głowę, udając, że ziewa, i że nic takiego nie powiedziała.

- No to tu już wszystko wiem  - spojrzałem na rozbawioną w tym momencie Charlotte. – Teraz twoja kolej.

- Myślałam, że już to przerabialiśmy. Pamiętasz? „Więcej grzechów nie pamiętam”  - zacytowała własne słowa kładąc ręce na biodrach. – Czego ty jeszcze chcesz?

- Szukałaś czegoś w Sabertooth. Co to było? – nagle coś mi zaświtało w głowie. – I czemu właściwie… Weisslogia cię chce zamknąć? – Wciąż ciężko było mi ją tak nazywać. Rany, nie mogła sobie dać na Ziemi innego imienia?

Obie zmierzyły się wzrokiem, po czym w tym samym momencie fuknęły pod nosem i odwróciły głowy. Widzę, że niesamowicie za sobą nie przepadały.

- Jestem niezależną złodziejką. W twojej gildii miało być coś ważnego dla mojego klienta, ale to była jedynie zmyłka, zastawiona przez tą frajerkę.

- Ale się nabrałaś, więc nie wiem, czy to ja jestem tą ”frajerką” – zachichotała. Nie wiem czemu, ale mnie również to rozbawiło.

- Nie należysz do żadnej gildii, a latasz za każdym złodziejem! W sumie teraz to już tylko za mną, bo nie udało ci się mnie ani razu wsadzić do więzienia – uśmiechnęła się. Weisslogia słysząc jej słowa rozejrzała się po pomieszczeniu. Próbując nie wybuchnąć śmiechem pokiwała twierdząco głową. – Uduś się.

Zarzuciłem głową do tyłu, uderzając delikatnie o ścianę. Zapowiadała się w takim razie ciekawa noc. Wszystkie podejrzenia dotyczące tego, że były Mistrz miał coś do ukrycia okazały się być zwykłą zmyłką dla ganiających się panien? Świetnie. Ciekawiło mnie jednak jeszcze jedno.

Czy to spotkanie będzie miało jakiś związek w przyszłości?